سوار کردن پارتیشن با UUID :
با وجود آنکه پارتیشن های ساخته شده در زمان نصب توزیع های مختلف گنو/لینوکس به صورت خودکار سوار می شوند بعد از عمل نصب لازم است بقیه آن ها را به صورت دستی سوار کنید. در اینجا سوار کردن پارتیشن ها و اضافه کردن آن ها به فایل fstab برای سوار شدن خودکار را با استفاده از عدد یکتای آن ها آموزش خواهیم داد.
هر کدام از روش های سوار کردن پارتیشن ها مزایای خاص خود را دارد. به عنوان مثال uuid یا عدد یکتای پارتیشن ها با توجه به اینکه منحصر به یک پارتیشن است می تواند در بسیاری از مواقع بهترین گزینه باشد چرا که در این روش دیگر اولویت هارد دیسک شما و نحوه ی قرار گیری آن در سیستم مهم نیست، همچنین با اضافه یا کم کردن پارتیشن یا دیسک شناسه ی پاریشتن شما تغییری نخواهد کرد و طبیعتاً روند راه اندازی سیستم با اختلال مواجه نخواهد شد. uuid یک پارتیشن، زمانی که فرمت و یا ریسایز می شود تغییر می کند در نتیجه مراقب باشید زمانی که پارتیشن هایی که مربوط به راه اندزای سیستم است را دستکاری می کنید عدد مربوط به uuid جدید را در فایل هایی مورد نیاز برای راه اندازی (ماننند فایل پیکربندی گراب و یا fstab) وارد کنید.
فرم استاندارد استفاده از دستور mount برای سوار کردن یک پارتیشن به سبک زیر است :
این فرم برای سوار کردن پارتیشن با استفاده از UUID به این صورت است :
عبارتی که بعد از -t می آید در بردارنده ی نوع پارتیشن است. هرچند نوع پارتیشن در بسیاری از مواقع به صورت خودکار شناسایی می شود و حتی نیازی به این متغییر نیست با این حال داشتن اطلاعاتی در این زمینه می تواند به ما در سوار کردن صحیح تر یک پارتیشن کمک کند. انواع فایل سیستم های پشتیبانی شده در این زمان عبارتند از :
dfs,affs, autofs, cifs, coda, coherent, cramfs, debugfs, devpts, efs, ext, ext2, ext3, ext4, hfs, hfsplus, hpfs, iso9660, jfs, minix, msdos, ncpfs, nfs, nfs4, ntfs, proc, qnx4, ramfs, reiserfs, romfs, squashfs, smbfs, sysv, tmpfs, ubifs, udf, ufs, umsdos, usbfs, vfat, xenix, xfs, xiafs
توجه داشته باشید coherent، sysv و xenix با هم برابرند و در آینده xenix و coherent حذف خواهند شد و در عوض آن ها sysv مورد استفاده قرار خواهد گرفت. از هسته ی نسخه 2.1.21 نوع ext و xiafs دیگر وجود ندارد. پیش تر usbfs با عنوان usbdevfs شناخته می شد. لازم به ذکر است لیست واقعی فایل سیستم های پشتیبانی شده، به هسته ی سیستم شما بستگی دارد. برنامه ی mount از زیرنوع های فایل سیستم ها نیز پشتیبانی می کنند.
هر پارتیشن یک عدد یکتا دارد که شما می توانید آن را با دستور زیر به دست آورید و آن را به جای YOUR_PARTITION-UUID در خط فوق قرار دهید :
به عنوان مثال پارتیشن ریشه ی من دارای عدد یکتای 709cc6ff-37a8-4dd8-a7bf-d6a624d278eb است و از نوع ext4 می باشد.
PATH/TO/MOUNT هم نقطه ی اتصال نامیده می شود و محتویات پاریتشن مورد نظر بعد از سوار شدن از این مسیر در دسترس می باشد. لازم به ذکر است که این مسیر بایستی از قبل ساخته شده باشد در غیر این صورت سوار شدن پارتیشن با مشکل مواجه خواهد شد. برای ساخت یک مسیر کافیست از دستور mkdir استفاده کنید. به عنوان مثال برای سوار کردن پارتیشن با برچسب VIDEO در مثال بالا کافیست دو دستور زیر را اجرا کنید :
چگونه fstab را ویرایش کنیم؟
نمونه ای از دو خط در فایل fstab برای سوار کردن دو نوع پارتیشن ext4 و NTFS به نقاط / و /media/AV را در تصویر زیر مشاهده می کنید. توجه داشته باشید گنو/لینوکس به بزرگی و کوچکی حروف حساس است به عنوان مثال مسیر /media/AV با مسیر /media/Av و یا مسیر /media/av متفاوت است.
<file system>
این فیلد فایل سیستم یا بلوکِ مربوطه، برای اتصال را نشان می دهد. برای یک اتصال معمولی، این قسمت حاوی لینک به فایل سیستم موردنظر برای اتصال می شود. برای نمونه /dev/cdromیا /dev/sda1 یا عدد یکتای پارتیشن.
<dir>
این فیلد نقطه ی اتصال را مشخص می کند. برای پارتیشن swap بایستی آن به عنوان none مشخص شود (پارتیشن های swap عملاً مانت نمی شوند). به یاد داشته باشید نقطه ی اتصال بایستی از قبل ساخته شده باشد. با استفاده از دستور mkdir می توانید آن را ایجاد کنید.
<type>
این فیلد نوع فایل سیستم را شرح می دهد. هسته ی لینوکس از تعداد زیادی از فایل سیستم ها پشتیبانی می کند. swap مشخص می کند که این فایل یا پارتیشن برای swapping مورد استفاده قرار گرفته است. ignore باعث می شود که این فیلد نادیده گرفته شود.
<options>
این فیلد گزینه های اتصال را به فایل سیستم پیوند می دهد. گزینه ها را می توان توسط کاما در کنار هم قرار داد (بدون فاصله). این فیلد حداقل حاوی نوع اتصال می شود . برای دیدن گزینه های در دسترس (فایل سیستم های non-nfs) صفحه ی man مربوط به mount را مشاهده کنید.
<dump>
این فیلد فرمان dump را مورد استفاده قرار می دهد. dump یک ابزار پشتیبان گیری است. اگر فیلد پنجم خالی باشد مقدار صفر بازگردانده می شود و در نتیجه dump گرفتن پشتیبان از پارتیشن مربوطه را الزامی نمی داند و این کار لغو می شود. توجه کنید که ممکن است dump به صورت پیش فرض بر روی سیستم شما نصب نباشد.
<pass>
این فیلد برنامه ی fsck را برای تعیین اینکه کدام فایل سیستم در هنگام راه اندازیِ سیستم بررسی شود مورد استفاده قرار می دهد. فایل سیستم ریشه بایستی بالاترین الویت (یعنی عدد ۱) را برای بررسی شدن داشته باشد. بقیه فایل سیستم ها در صورتی که نیاز به چک کردن آن ها در حین راه اندازی سیستم را دارید می توانند مقدار ۲ را به خود بگیرند. فایل سیستم هایی که عدد ۰ را به خود اختصاص داده اند بررسی نمی شوند. فایل سیستم های موجود در یک درایو به صورت ترتیبی مورد بررسی قرار می گیرند ولی فایل سیستم های موجود در درایو های مختلف به صورت موازی با هم بررسی می شوند. اگر این فیلد یعنی فیلد ششم خالی رها شود و یا مقداری برابر با صفر داشته باشد fsck فرض را بر این قرار می دهد که این فایل سیستم نیازی به بررسی ندارد.
اکنون درک بهتری از این خط در ذهن شما وجود دارد. به عنوان مثال برای اضافه کردن یک پارتیشن کافیست با دستور blkid عدد یکتای آن را به دست آورید و با فرم زیر در ابتدای خط بنویسید :
سپس نقطه ی اتصال را در صورت وجود نداشتن با دستور mkdir بسازید. و در ادامه بعد از ایجاد یک فاصله آن مسیر را اضافه کنید :
در قدم بعدی نوع و گزینه ی اتصال (defaults در بسیاری از مواقع ) را مشخص کنید و در نهایت مقادیر لازم برای چک شدن و گرفتن پشتیبانی را در آخر خط اضافه کنید.
بعد از راه اندازی مجدد سیستم، پارتیشن های موجود در fstab سوار خواهند شد. اما اگه قصد سوار کردن آن ها را در این زمان دارید با استفاده از دستور زیر تمام آن ها را به نقاط اتصال خود متصل کنید. بعد از سوار شدن پارتیشن ها از طریق همان مسیرها به اطلاعات آن ها دسترسی خواهید داشت.
با وجود آنکه پارتیشن های ساخته شده در زمان نصب توزیع های مختلف گنو/لینوکس به صورت خودکار سوار می شوند بعد از عمل نصب لازم است بقیه آن ها را به صورت دستی سوار کنید. در اینجا سوار کردن پارتیشن ها و اضافه کردن آن ها به فایل fstab برای سوار شدن خودکار را با استفاده از عدد یکتای آن ها آموزش خواهیم داد.
هر کدام از روش های سوار کردن پارتیشن ها مزایای خاص خود را دارد. به عنوان مثال uuid یا عدد یکتای پارتیشن ها با توجه به اینکه منحصر به یک پارتیشن است می تواند در بسیاری از مواقع بهترین گزینه باشد چرا که در این روش دیگر اولویت هارد دیسک شما و نحوه ی قرار گیری آن در سیستم مهم نیست، همچنین با اضافه یا کم کردن پارتیشن یا دیسک شناسه ی پاریشتن شما تغییری نخواهد کرد و طبیعتاً روند راه اندازی سیستم با اختلال مواجه نخواهد شد. uuid یک پارتیشن، زمانی که فرمت و یا ریسایز می شود تغییر می کند در نتیجه مراقب باشید زمانی که پارتیشن هایی که مربوط به راه اندزای سیستم است را دستکاری می کنید عدد مربوط به uuid جدید را در فایل هایی مورد نیاز برای راه اندازی (ماننند فایل پیکربندی گراب و یا fstab) وارد کنید.
فرم استاندارد استفاده از دستور mount برای سوار کردن یک پارتیشن به سبک زیر است :
کد PHP:
# mount -t type device dir
کد PHP:
# mount -t TYPE -U YOUR_PARTITION-UUID PATH/TO/MOUNT
dfs,affs, autofs, cifs, coda, coherent, cramfs, debugfs, devpts, efs, ext, ext2, ext3, ext4, hfs, hfsplus, hpfs, iso9660, jfs, minix, msdos, ncpfs, nfs, nfs4, ntfs, proc, qnx4, ramfs, reiserfs, romfs, squashfs, smbfs, sysv, tmpfs, ubifs, udf, ufs, umsdos, usbfs, vfat, xenix, xfs, xiafs
توجه داشته باشید coherent، sysv و xenix با هم برابرند و در آینده xenix و coherent حذف خواهند شد و در عوض آن ها sysv مورد استفاده قرار خواهد گرفت. از هسته ی نسخه 2.1.21 نوع ext و xiafs دیگر وجود ندارد. پیش تر usbfs با عنوان usbdevfs شناخته می شد. لازم به ذکر است لیست واقعی فایل سیستم های پشتیبانی شده، به هسته ی سیستم شما بستگی دارد. برنامه ی mount از زیرنوع های فایل سیستم ها نیز پشتیبانی می کنند.
هر پارتیشن یک عدد یکتا دارد که شما می توانید آن را با دستور زیر به دست آورید و آن را به جای YOUR_PARTITION-UUID در خط فوق قرار دهید :
کد PHP:
# blkid
/dev/sda1: LABEL="root" UUID="709cc6ff-37a8-4dd8-a7bf-d6a624d278eb" TYPE="ext4"
/dev/sda5: LABEL="VIDEO" UUID="D6C0BD60C0BD478F" TYPE="ntfs"
/dev/sda6: LABEL="TEMP" UUID="7E983394983349C3" TYPE="ntfs"
/dev/sdb1: UUID="fa6f1219-9dad-4fae-bb75-b14440ff0821" TYPE="swap"
/dev/sdb5: LABEL="DOWNLOADING" UUID="0A38AF1F38AF0931" TYPE="ntfs"
/dev/sdb6: LABEL="OTHER" UUID="D044B24F44B23854" TYPE="ntfs"
/dev/sdb7: LABEL="AUDIO" UUID="FE98B6E098B6969D" TYPE="ntfs"
/dev/sdb3: UUID="6bb73a36-1694-44d4-87e4-8794f0976b11" TYPE="ext4"
PATH/TO/MOUNT هم نقطه ی اتصال نامیده می شود و محتویات پاریتشن مورد نظر بعد از سوار شدن از این مسیر در دسترس می باشد. لازم به ذکر است که این مسیر بایستی از قبل ساخته شده باشد در غیر این صورت سوار شدن پارتیشن با مشکل مواجه خواهد شد. برای ساخت یک مسیر کافیست از دستور mkdir استفاده کنید. به عنوان مثال برای سوار کردن پارتیشن با برچسب VIDEO در مثال بالا کافیست دو دستور زیر را اجرا کنید :
کد PHP:
# mkdir -p /media/AV
کد PHP:
# mount -t ntfs -U D6C0BD60C0BD478F /media/AV
نمونه ای از دو خط در فایل fstab برای سوار کردن دو نوع پارتیشن ext4 و NTFS به نقاط / و /media/AV را در تصویر زیر مشاهده می کنید. توجه داشته باشید گنو/لینوکس به بزرگی و کوچکی حروف حساس است به عنوان مثال مسیر /media/AV با مسیر /media/Av و یا مسیر /media/av متفاوت است.
<file system>
این فیلد فایل سیستم یا بلوکِ مربوطه، برای اتصال را نشان می دهد. برای یک اتصال معمولی، این قسمت حاوی لینک به فایل سیستم موردنظر برای اتصال می شود. برای نمونه /dev/cdromیا /dev/sda1 یا عدد یکتای پارتیشن.
<dir>
این فیلد نقطه ی اتصال را مشخص می کند. برای پارتیشن swap بایستی آن به عنوان none مشخص شود (پارتیشن های swap عملاً مانت نمی شوند). به یاد داشته باشید نقطه ی اتصال بایستی از قبل ساخته شده باشد. با استفاده از دستور mkdir می توانید آن را ایجاد کنید.
<type>
این فیلد نوع فایل سیستم را شرح می دهد. هسته ی لینوکس از تعداد زیادی از فایل سیستم ها پشتیبانی می کند. swap مشخص می کند که این فایل یا پارتیشن برای swapping مورد استفاده قرار گرفته است. ignore باعث می شود که این فیلد نادیده گرفته شود.
<options>
این فیلد گزینه های اتصال را به فایل سیستم پیوند می دهد. گزینه ها را می توان توسط کاما در کنار هم قرار داد (بدون فاصله). این فیلد حداقل حاوی نوع اتصال می شود . برای دیدن گزینه های در دسترس (فایل سیستم های non-nfs) صفحه ی man مربوط به mount را مشاهده کنید.
<dump>
این فیلد فرمان dump را مورد استفاده قرار می دهد. dump یک ابزار پشتیبان گیری است. اگر فیلد پنجم خالی باشد مقدار صفر بازگردانده می شود و در نتیجه dump گرفتن پشتیبان از پارتیشن مربوطه را الزامی نمی داند و این کار لغو می شود. توجه کنید که ممکن است dump به صورت پیش فرض بر روی سیستم شما نصب نباشد.
<pass>
این فیلد برنامه ی fsck را برای تعیین اینکه کدام فایل سیستم در هنگام راه اندازیِ سیستم بررسی شود مورد استفاده قرار می دهد. فایل سیستم ریشه بایستی بالاترین الویت (یعنی عدد ۱) را برای بررسی شدن داشته باشد. بقیه فایل سیستم ها در صورتی که نیاز به چک کردن آن ها در حین راه اندازی سیستم را دارید می توانند مقدار ۲ را به خود بگیرند. فایل سیستم هایی که عدد ۰ را به خود اختصاص داده اند بررسی نمی شوند. فایل سیستم های موجود در یک درایو به صورت ترتیبی مورد بررسی قرار می گیرند ولی فایل سیستم های موجود در درایو های مختلف به صورت موازی با هم بررسی می شوند. اگر این فیلد یعنی فیلد ششم خالی رها شود و یا مقداری برابر با صفر داشته باشد fsck فرض را بر این قرار می دهد که این فایل سیستم نیازی به بررسی ندارد.
اکنون درک بهتری از این خط در ذهن شما وجود دارد. به عنوان مثال برای اضافه کردن یک پارتیشن کافیست با دستور blkid عدد یکتای آن را به دست آورید و با فرم زیر در ابتدای خط بنویسید :
کد PHP:
UUID=YOUR_PARTITION-UUID
کد PHP:
UUID=YOUR_PARTITION-UUID /PATH/TO/MOUNT
کد PHP:
UUID=YOUR_PARTITION-UUID /PATH/TO/MOUNT TYPE OPTIONS 0 0
کد PHP:
# mount -a